Międzynarodowy Festiwal Muzyki Współczesnej Warszawska jesień

Idea zorganizowania pierwszego Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień” narodziła się w 1956 roku. Pomysłodawcami tego projektu byli kompozytorzy Tadeusz Baird i Kazimierz Serocki. Realizacji podjął się natomiast Związek Kompozytorów Polskich. Od tego czasu Festiwal „Warszawska Jesień” organizowany jest rokrocznie (poza dwoma wyjątkami) w drugiej połowie września i trwa dziewięć dni.

Przez wiele lat „Warszawska Jesień” była jedynym takim festiwalem w Europie Środkowej i Wschodniej. Szybko też wyrobiła sobie opinię jednego z najważniejszych festiwali muzyki współczesnej w Europie.

Okres największej świetności festiwalu przypadł na pierwsze lata jego funkcjonowania. Wówczas też wykrystalizowały się jego główne założenia programowe.

„Warszawska Jesień” miała za zadanie prezentować nową muzykę, zarówno polską, jak i światową. W pierwszych latach istnienia festiwal był także skierowany na zdecydowane przeciwstawienie się ideologicznej sztuce socrealizmu. Organizatorzy stawiali na muzyczny modernizm, od dźwiękowego radykalizmu w stylu Weberna aż po nowoczesne instalacje dźwiękowe.

To właśnie w czasie „Warszawskiej Jesieni” wykonywano w Polsce dzieła Arnolda Schönberga, Albana Berga, Antona Weberna, Edgara Varese'a oraz Beli Bartóka i Igora Strawińskiego, oraz przedstawicieli ówczesnej awangardy – Pierre'a Bouleza, Luigiego Nona, Brunona Maderny i Johna Cage'a.

Odwaga w prezentowaniu muzyki najnowszej przyniosła festiwalowi ogólnoświatowy rozgłos.

Program każdej edycji festiwalu opracowywany jest przez Komisję Repertuarową, powoływaną przez Zarząd Główny Związku Kompozytorów Polskich.

Co roku przy okazji festiwalu wydawane są także: książka programowa oraz tzw. „Kronika dźwiękowa” - komplet nagrań z każdej edycji „Warszawskiej Jesieni”.

Przy organizacji Warszawskiej Jesieni, ze Związkiem Kompozytorów Polskich współpracują rozliczne polskie instytucje kulturalne, między innymi: Filharmonia Narodowa, Teatr Wielki - Opera Narodowa, Instytut Adama Mickiewicza, Polskie Radio, a także ambasady, instytuty kultury i fundacje.

W ostatnich edycjach festiwalu jako przestrzenie koncertowe wykorzystywane są nie tylko tradycyjne sale w Filharmonii Narodowej czy teatrach, ale także hale sportowe, stare fabryki, kluby, etc. Coraz częściej forma przestrzeni stanowi istotny element całego muzycznego wydarzenia.